“ฮอร์ครักซ์ แม่จะนับ 1 2 3 เซย์ ต๊อกโบกี~ นะลูก เอ้า 1 2 3”
“กี~~~~~~”
“เจอตัวเจ้าเด็กไร้ผม ณ 12 นาฬิกา ไป ยูบอย!! ไปจับมัน!!!!” ท่านหลอดตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
เมื่อได้พบหน้าของมินซอยฝน ความโกรธ ความคับแค้นใจทั้งหมดกลับหายไปเสียดื้อๆ “ข… ข้าทำไม่ได้…….”
“ว่าไงนะ!! เจ้าก็รู้ว่าข้าแตะต้องเจ้าเด็กฮอร์ครักซ์ไม่ได้ ไปเอาตัวมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!!!!!!” หลอดบิวเดอมอต์ตะโกนสั่ง
แม้ใจของคิมยูบอย aka ลุงยูบ เดอะ ภารโรง aka ยูบ เดอะ เรื้อนเด้อ aka นายหั๊ว aka พิยูบจะขัดขืนขนาดไหน แต่ก็ไม่สามารถต้านทานคำสั่งของจอมมารผู้มอบชีวิตใหม่ให้แก่เขาได้ คิมยูบอยเดินย่างสามขุมเข้าไปหาคู่แม่ลูก
“พิยูบอย…..” ซอยฝนเอ่ยทักด้วยความประหลาดใจ
“ส่งเด็กคนนี้มาให้ฉัน” พิยูบเอ่ยโดยไม่สบตามินซอยฝน
“ไม่ได้หรอก” มินซอยฝนคัดค้าน “ขนาดให้พี่ถือถ้วยรางวัล พี่ยังทำอิท่าไหนไม่รู้เตะจนแตกเลย นี่จะให้อุ้มเด็กอ่ะนะ อย่าหวังเลย”
“…………………………………”
“คิมยูบอย!!! อย่าแดกจุด!!!! ส่งมันมา ส่งตัวเด็กมาให้ข้า!!!!!” ตอนนี้หลอดบิวเดอมอต์โกรธจนแทบระเบิดแล้ว
“นี่พี่ทรยศฉัน หันไปเป็นสมุนของหลอดบิวเดอมอต์เหรอ? ทำไมถึงทำแบบนี้!?” มินซอยฝนเริ่มโกรธบ้าง
“เพราะเธอ… บังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้น่ะสิ…” คิมยูบอยตอบ “เธอทิ้งฉันไป จำไม่ได้รึไง จำไม่ได้เหรอว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน”
“สมัยที่เราชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้”
“สมัยที่เราวิ่งไล่จับกัน”
“สมัยที่เราบอกรักออกสื่อล่ะ ยังจำได้มั้ย” คิมยูบอยพรั่งพรูความในใจ
“พี่โทษฉันเหรอ? ทั้งหมดมันเป็นเพราะใครลองคิดดูดีๆ สิ คิดสิคิด!” มินซอยฝนตอกกลับ
ใครกันที่แอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย
“เอ๊ะ ฉันเคยทำแบบนั้นด้วยเหรอ…?”
“มีแฟนสมองปลาทองยังไม่พอ ฉันยังต้องทนกับทรงผมบ้าๆ ของพี่ที่ขยันตัดมาเซอร์ไพรส์กันอีก”
“ไหนจะขยันออกไปกินเหล้า”
“งานราษฎร์งานหลวงไม่เคยเว้น”
“กลับมาก็เมาหัวทิ่ม จนเกือบทำไฟไหม้บ้าน”
“แล้วก็ทำไฟคลอกตัวเอง จนกลายเป็นหลุมดำแบบทุกวันนี้ไง จำได้มั้ยล่ะ”
“พ… พอก่อน….”
“ฉันคงกลับไปเป็นคนดีคนเดิมของเธอไม่ได้แล้วสินะ มินซอยฝน”
“ช้าก่อน คิมยูบอย!!!! อย่าเพิ่งท้อถอยสิ ลืมไปแล้วรึว่าเจ้าคือดาวน์ไลน์ของข้า!!” ดร.จิ๋มปรากฏตัวขึ้นทันควัน
“พอแค่นั้นแหละ ซอนมี!! หยุดสร้างความวุ่นวายเสียที” ถึงคราวพิเยที่ซุ่มอยู่นานแล้วออกโรงบ้าง
“แกเรียกใครว่าซอนมี ข้าคือ ดร.จิ๋ม โว้ยยยย! Dr. JIM JIMI ต่างหาก!!”
“งั้นฉันจะกระชากหน้ากากของแกออกมาเอง ฮึ่ย!” พิเยตรงเข้าไปกระชากหน้ากากโมเสกของดร.จิ๋ม หมายว่าจะพบกับซอนมี อดีตคนรักของเค้าอยู่ข้างใน แต่ทว่า…
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ไม่มีทางที่เจ้าจะได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของข้าหรอก ไม่มีทาง!!!”
“หนอยยยย!!” พิเยกระชากหน้ากากออกไปอีกชั้น
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ซอนมีน่ะ ได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว เหลือเพียงแต่ ดร.จิ๋ม ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นแหละ”
“ดี! งั้นฉันจะทำให้เธอกลับมาเอง ซอนมี! ด้วยจูบของฉัน พิเยคนเดิมเพิ่มเติมคือความถ่อย!!!!”
‘นี่มันอะไรกัน…. รสสัมผัสนี้….’ ภาพสมัยไล่ตามจีบรุ่นพี่เยอึนต้อยๆ ผุดขึ้นมาในความทรงจำของ ดร.จิ๋ม aka ซอนมีอย่างไม่ขาดสาย
‘พี่คะ ติ๋มขอกระดุมเม็ดที่สอง’
‘สมัยตบแย่งพิเยกับสก๊อยแถวบ้าน’
“ผัวข้าใครอย่าแตะ เฮ้!”
‘สมัยไปเป็นนักแสดงรับเชิญในละครแนวตบจูบของคุณอาพิศาล’
“พิเยอึน………..” ดร.จิ๋มเอ่ยแผ่วเบา
“ซอนมี…. เธอจำฉันได้แล้วใช่มั้ย”
“จำได้สิ…. แต่ฉันไม่สามารถกลับไปรักพี่ได้อีกแล้ว……… เพราะพี่น่ะ สนใจแต่เรื่องกิน ไม่เคยสนใจฉันเลย”
“แถมยังกินแล้วก็คาย”
“กินแล้วก็คายอยู่นั่นแหละ”
“อ่า…………. ซอนมี… อย่าเอาเรื่องนี้มาพูดสิ”
“ฉันจึงหนีพี่ไป ณ ท้องฟ้าจำลองและได้พบกับความรักที่แท้จริงแล้ว นั่นคือการครองจักรวาลนี้ วะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ!!!!” ดร.จิ๋มประกาศกร้าว
“โอ้ยยย มากเรื่องมากความจริงโว้ย ตัวอักษรจะเกิน 10,000 คำอยู่แล้ว ข้าไม่รอแล้วนะจิ๋มมี่ ข้าขอสาปพวกมันทั้งหมดให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเลยแล้วกัน ยี้ฮ่าๆๆๆๆ” หลอดบิวเดอมอต์กรีดเสียงหัวเราะลั่น
“ช้าก่อนนนน!! พวกเราเด็กทไวซ์มาแล้ว!!!!”
“เฮอะ!! ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ริจะมาสู้กับจอมมารอย่างข้าเรอะ!? มันเร็วไปร้อยปีว้อยย!!”
“ถึงพลังเวทย์ของพวกเราจะสู้แกไม่ได้ แต่เรามี “มินะจวัง” จากชมรมยิงธนู!! ยิงมันเลยหนูนิ่ม!!!”
“พลังอู้อ้าฆ่าไม่ตาย!!!!”
ลูกธนูของมินะจวังพุ่งตรงสู่หัวใจของจอมมารอย่างจัง หลอดบิวเดอมอต์สลายกลายเป็นผุยผง หมดค่าตัวไปเสียดื้อๆ
“ต่อไปก็ตาแก ไอ้ดร.จิ๋ม!!!”
แต่ทว่า ดร.จิ๋มหนีไปได้เสียก่อน ด้วยสเต็ปเทพที่ฝึกมาช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์
“หนอยยย ทีนี้ก็แก ลุงยูบ เดอะ ภารโรง อย่าอยู่เลย!!!”
บรู้ม!!!!!
“เฮ้ยยยย พี่แกแม่มมีพลังฮาโดเคนด้วยฟร่ะ พวกเราหลบบบ”
“สุดท้ายลุงยูบ เดอะ ภารโรงก็หนีรอดไปได้อีกราย… แล้วผู้หมวดคนนี้ล่ะ เอาไงดี?”
“สภาพล่องลอยขนาดนี้ ปล่อยเฮียแกไปเถอะ อย่างน้อยเราก็กำจัดจอมมารไปได้นะ เท่านี้เรื่องคงสงบสุขแล้วล่ะ กลับกันเถอะพวกเรา” และเด็กทไวซ์ก็เดินกอดคอกันไป ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน…
.
.
.
.
.
—————————————————————————————–
“ปิดกอง!!!!! โอเค ทำได้ดีมากทุกคน”
อูเฮริม “ขอบคุงทั่งผู้อำนวยกางมากๆ เลยอ่ะน่อ”
เดี๋ยวนะ……………….
แล้วกูล่ะ???????
♪♫Once a WonderFul ♥ always a WonderFul♫♪ 